Definicja dwujęzyczności презентация

OSOBY DWU-, WIELOJĘZYCZNE
• Małżeństwa mieszane i ich dzieci
• Migranci
•Mniejszości regionalne
•Użytkownicy języka migowego
•Uczący się języków obcych

TYPY DWUJĘZYCZNOŚCI
• Dwujęzyczność równoczesna (współrzędna, symultaniczna) – dziecko przyswaja dwa (lub kilka języków) równocześnie przed 3 rokiem życia, np. w rodzinie dwujęzycznej
• Dwujęzyczność sekwencyjna – osoba przyswaja kolejne języki już ze znajomością języka pierwszego np. w szkole

Dwujęzyczność równoczesna (symultaniczna)
Strategie wprowadzania dziecka w świat dwóch języków:
- strategie osoby,
- strategie miejsca,
- strategie czasu.

W przypadku dwujęzyczności symultanicznej dziecko najczęściej początkowo najlepiej opanowuje język osoby, z którą przebywa najczęściej, ma najwięcej różnorodnych sytuacji komunikacyjnych. Następnie często językiem dominującym staje się język społeczności - przedszkola, szkoły. Zwykle jednak dziecko rozpoczynając przedszkole włada już dwoma językami, choć niekoniecznie w równym stopniu.

Potrzebna jest duża świadomość rodziców – szczególnie w dwóch kwestiach:
1. konieczność nauki i ciągłego doskonalenia języka kraju przyjmującego – szczególnie wytrwale uczyć się muszą rodzice;
2. nauka i doskonalenie języka rodziców u dzieci
Dwujęzyczność sekwencyjna

Sprawności językowe
Sprawności receptywne
Sprawności produktywne
Sprawności interakcyjne
Sprawności mediacyjne
/ 30

Kompetencje
Kompetencja społeczna
Kompetencja dyskursu społecznego
Kompetencja socjolingwistyczna
Kompetencja socjokulturowa
Kompetencja strategiczna
/ 30

Poziomy biegłości językowej
Jim Cummins rozróżnia następujące poziomy sprawności językowej:
elementarne umiejętności komunikacyjne (basic interpersonal communication skills – BICS);
poznawcza sprawność językowa (cognitive academic language proficiency – CALP).
Fasada językowa – pozorna sprawność posługiwania się językiem.
/ 30

Kod ograniczony i rozwinięty (B. Bernstein)
Kod ograniczony - charakteryzuje się pewną przewidywalnością wyborów leksykalnych i gramatycznych – jest to język potoczny, konkretny, nastawiony na przekazanie konkretnych treści.
Kod rozwinięty - wyrażane są w nim abstrakcyjne sądy, a wypowiedzi charakteryzują się bogactwem słownictwa i różnorodnością konstrukcji składniowych
/ 30

Język odziedziczony - fundament
Znajomość języka rodziców pozytywnie wpływa na umiejętności i poziom opanowania przez dziecko języka kraju zamieszkania – język odziedziczony stanowi fundament do nauki języka kraju zamieszkania.
Wniosek: mówmy do dzieci w języku, który znamy najlepiej.
/ 30

Teoria współzależności
/ 30
Zgodnie z Interdependence Hypothesis, teorią współzależności Cumminsa (1979), istnieją całe obszary wspólnej wiedzy pozajęzykowej, które rozwijają się przez wzajemną interakcję języków i tworzą bazę dla rozwoju językowego dziecka (common underlying proficiency - CUP).
Jeśli dziecko potrafi składnie opowiadać w swoim języku domowym, bo rodzice zachęcali je do tego i czytali mu książki, to będzie też
potrafiło to robić w drugim języku, używanym w szkole.

Znaczenie języka odziedziczonego
1. Bohater 2. Jego świat wartości, cele 3. Trudności 4. Rezultat

Definiowanie sytuacji, zwiększanie stopnia konkretności

Definiowanie sytuacji,
zwiększanie stopnia konkretności

TYPY DWUJĘZYCZNOŚCI
• Dwujęzyczność addytywna - dziecko przyswaja drugi język i jednocześnie wzmacnia język pierwszy
•Dwujęzyczność subtraktywna - dziecko uczy się drugiego języka kosztem braku rozwoju lub zapominania języka pierwszego

ZALETY I WADY DWUJĘZYCZNOŚCI

Metody nauczania w przedszkolu:
early total immersion – język obcy jest używany w przedszkolu
w 100% sytuacji komunikacyjnych
early partial immersion - język drugi używany jest w co najmniej 50% sytuacji komunikacyjnych (dzieci lepiej rozwijają zdolność rozumienia
niż mówienia)

Metody nauczania:
NAUCZANIE JĘZYKA OBCEGO W PRZEDSZKOLU JEST RACZEJ NAUCZANIEM TREŚCI POPRZEZ JĘZYK OBCY, A NIE NAUCZANIEM SŁOWNICTWA I GRAMATYKI
nauka poprzez naśladowanie i częste powtarzanie
intensywne zastosowanie pomocy audiowizualnych
różnorodność i bogactwo wypowiedzi językowych i form aktywności,
wykorzystanie różnego rodzaju czynności: manualnych, motorycznych i in. (taniec, pantomima, scenki teatralne, zabawy ruchowe, rysowanie, wyklejanie itp.)
uczenie się poprzez zabawę i własne działanie (uczenie się poprzez rozwiązywanie problemów poznawczych (zagadki, rebusy itp.)
intensywne szkolenie wymowy i intonacji poprzez zastosowanie rymu, rytmu, taktu i melodii
nauka poprzez konfrontację z naturalnymi i sensownymi wypowiedziami językowymi,
nauka w powiązaniu z sytuacją, w odniesieniu do środowiska dzieci i znanych im zjawisk
(np. pogoda, pory roku, rośliny, zwierzęta itd.),
rezygnacja z korekty błędów w postaci „wytykania” form błędnych, lecz tylko na zasadzie powtarzania form prawidłowych