Слайд 2Калі сядзець ды так гадаці, — Не выседзіш нічога, маці. Не бойся: людзі
не сядзяць, Зямля не будзе нас чакаць.
Слайд 3Не: не задаволіш чалавека, І будзе вечна ён калека: Чаго-нібудзь, а будзе брак,
Ужо бо створаны ён так!
Слайд 5На свеце ўсё канец свой мае.
Слайд 6Цярепенне — ўсё; яно — бязмежнасць! Навошіта ж тая незалежнасць?!
Слайд 7Жывем, клапоцімся і дбаем, І ўсе нарэшце паміраем.
Слайд 8І мяккім робіцца паганы — Хоць ты яго кладзі да раны...
Слайд 9Так шчыра слухалі, маўчалі, што нос абцерці забывалі.